Popowscy przebywali bardzo często w Olszance, znani byli ze swej pracy twórczej. Stefan Popowski zbudował na posesji Katarzyny Wróblewskiej drewniany domek z pracownią, w której powstały prawie wszystkie jego pejzaże. Często przyjeżdżali tam również pozostali członkowie rodziny: Jan, Stanisław (prawnik, żonaty z siostrą Katarzyny Wróblewskiej), Gabriela (żona Józefa Rapackiego), Jadwiga (żona dr Tadeusza Herynga) oraz Władysława.

Stanisław Popowski – mąż Kazimiery Długoborskiej, szwagier Katarzyny Wróblewskiej, ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Pełnił funkcję obrońcy sądowego. W latach 1905-1906 stawał w obronie więźniów politycznych osadzonych w Cytadeli, za udział w rewolucji w 1905 r. Ponadto tłumaczył prawnicze dzieła z języka francuskiego i rosyjskiego na język polski. Podjął się napisania książki o historii sztuki polskiej. Po upadku powstania styczniowego, owiany duchem pozytywizmu i rodzimą tradycją patriotyzmu brał czynny udział w tajnym nauczaniu w zakresie szkół średnich. Uczył języka polskiego i historii literatury. Pracą pedagogiczną zajmował się, aż do powstania Polski w 1918 r. Po odzyskaniu niepodległości pracował w sądownictwie przy opracowaniu nowego prawa polskiego. Po jego ukończeniu został powołany przez Rząd na stanowisko prokuratora Rzeczpospolitej i piastował je, aż do swej śmierci w 1922 r. Jako młody początkujący adwokat dawał lekcje języka polskiego i literatury polskiej w kompletach.

Stefan Popowski urodził się 21.03.1870 r. w Warszawie. Uczył się w Warszawskiej Klasie Rysunkowej u W. Gersona, a w 1889 r. studiował w Akademii Petersburskiej. Był członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych; w latach 1926-1928 pełnił w nim funkcję wiceprezesa, a w latach 1924-1931 gospodarza zbiorów Sztuk Zachęty i jurora wystaw. Należał do Warszawskiego Towarzystwa Artystycznego oraz do ugrupowania Pro Arte (od 1925 r.) i kółka Mazowia (od 1928 r.). Od 1889 do 1936 r. wystawiał swoje dzieła w warszawskim TZSP; wielokrotnie nagradzany (m. innymi nagroda za projekt teczki „do premjów” w 1902 r., II nagroda na wystawie „Zima w Polsce” 1925 r.).

Stefan Popowski zasłynął przede wszystkim jako pejzażysta. W jego dorobku przeważają równinne krajobrazy mazowieckie, malował też widoki miejskie. Namalował takie obrazy jak: „Noc księżycowa”, „Wodospad”, „Zachód słońca” i wiele innych. Ponadto okazjonalnie zajmował się projektowaniem ozdobnych przedmiotów oraz architekturą. Stefan Popowski poza malarstwem interesował się także poezją, był recenzentem sztuki i publicystą. Był świetnym tłumaczem. Z francuskiego i rosyjskiego przekładał dzieła o tematyce estetyzmu czy historii sztuki. Zaprojektował szkołę w Puszczy Mariańskiej oraz współpracował przy projektowaniu budynków miejskich w Skierniewicach. Zmarł 14.12.1937 r. w Warszawie. Obrazy pędzla Stefana Popowskiego w większości były w posiadaniu nabywców warszawskich i właścicieli ziemskich. Najwięcej miała ich jego siostra-Jadwiga Heryngowa- mieszkająca w Warszawie. Zbiory te powiększyły się o wiele eksponatów w 1939 r., jednak jej mieszkanie spłonęło w 1939 r. Jadwiga H. zamieszkała u brata-Jana Popowskiego-śpiewaka i sekretarza Opery Warszawskiej (funkcję tę sprawował do czasu wojny i spalenia Teatru Wielkiego. Jadwiga Heryngowa zginęła od bomby w czasie Powstania Warszawskiego.

Opracowanie: Mariański Ruch Inicjatyw Ekonomiczno-Społecznych