Na terenie gminy Puszcza Mariańska, w Budach Zaklasztornych, urodziła się w 1907 roku powieściopisarka Mieczysława Łuczyńska. Pochodziła z zamożnej rodziny Przybylskich. Jej nazwisko nie figuruje w żadnej encyklopedii i w słowniku literackim, nie wymienia go żaden podręcznik ani historia literatury polskiej. Znawcy przedmiotu wspominają o jej twórczości z lekceważącym niesmakiem, oceniają znacznie surowiej niż Marię Rodziwiczównę czy Helenę Mniszek. Jedynie w starych nienaruszonych przez wojnę bibliotekach prywatnych można czasami natknąć się na książki Mieczysławy Łuczyńskiej – pisarki wyklętej za życia i zapomnianej po śmierci. Bywała ona często w gościnie u Rapackich. Ta znajomość posłużyła jako wątek do napisania powieści „Młoty nad kowadłem”.

Czytelnicy starszego pokolenia niewątpliwie pamiętają jednak jej pełne ckliwego sentymentalizmu powieści i opowiadania z życia wyższych sfer, gdyż w okresie międzywojennym cieszyły się one poczytnością nie mniejszą niż słynna „Trędowata” – Heleny Mniszkówny. Łuczyńska z fantazją i zręcznością konstruowała fabułę literacką. Wszystko, co osiągnęła zawdzięcza sobie, swojej pracowitości, być może talentowi, a także nieprzeciętnej urodzie oraz wdziękowi osobistemu, które pomagały przekroczyć prowincjonalnej panience zaczarowane progi kariery literackiej i towarzyskiej.

Lata młodości Łuczyńska spędziła w Mszczonowie, gdzie powstały jej pierwsze opowiadania i romanse, m. in. „Rozbite gniazdo”. Przez jakiś czas pracowała na poczcie. Korzystając z powodzenia (nie tylko pisarskiego) przeniosła się do stolicy, gdzie po dość bujnym życiu osobistym, wyszła za mąż. Utrzymywała bliskie znajomości z wysoko postawionymi osobistościami politycznymi, wojskowymi i gospodarczymi. Podobno była również autorką paru skandali towarzyskich. W wirze balów, spotkań i bankietów znajdowała czas na pisanie. Niemal każdego roku wydawała po kilka powieści i zbiorów opowiadań. Próbowała także swych sił w poezji. Jej dorobek literacki zawiera łącznie 36 pozycji. Są to m. in. "Harde dusze", "Fałszywe kamienie", "Błysk szczęścia", "Sąd nad kobietą", "Ugory" (2 tomy), "Płomień na wietrze", "Noc zemsty".

Okupacyjne i powojenne losy pisarki nie są znane. Wiadomo tylko, że zmarła 27 grudnia 1972 r. w Warszawie i tam została pochowana. Pozostawiła po sobie rękopisy pięciu powieści: "Ostatnie piętro", "Czarne krzyże", "Zbrodnia na dwa serca", "Ulice" i "Droga przez piachy", które są w posiadaniu rodziny.

Opracowanie: Mariański Ruch Inicjatyw Ekonomiczno-Społecznych